Slučaj akt: Dobrović – Šumanović – Konjović
Slučaj akt: Dobrović – Šumanović – Konjović
Osamostaljenje akta u modernoj umetnosti, njegova vizuelna demistifikacija i oslobođenje od mitološkog i istorijskog narativa, sagledavaju se kao par excellence oznaka modernosti. Jednom oslobođen, akt ne postaje samo sredstvo likovne eksperimentacije (jer se „biti moderan“ nije odnosilo na datum, nego na način), već pre svega preispitivanja promena u politici reprezentacije i oslobađanja od nametnutog akademskog dekoruma predstavljanja nagog tela.
„Parisko iskustvo“ kroz koje Petar Dobrović, Sava Šumanović i Milan Konjović prolaze 20-ih godina prošlog veka, ostaviće ogroman trag na njihovo stvaralaštvo, razvoj stila i slikarskog rukopisa, koji će svaki ponaosob dalje razvijati u skladu sa svojim intencijama i slikarskim senzibilitetom. Sva trojica su kroz svoje stvaralaštvo permanentno, ponekad i opsesivno, posvećeni temi (ženskog) akta. Viđeni očima trojice različitih umetnika i rešeni potpuno opozitnim slikarskim postupcima, njihovi aktovi nisu samo slika nagog ženskog/muškog tela, već i mesta upisa drugosti ženskog tela u odnosu na muško, stereotipa o muškim i ženskim ulogama i prostorima, ali i opravdanosti muške skopofilije zasnovane na rascepu između aktivnog (muškog) i pasivnog (ženskog) principa, gde je žena posmatrani predmet, a muškarac nosilac pogleda.